Podatek od nieruchomości należy do podatków lokalnych i zasila budżet gminy , na terenie których są położone podlegające opodatkowaniu nieruchomości lub obiektu budowlane. Dokładnie uregulowania prawne w zakresie tego podatku zawiera ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. nr 121, poz. 844)

Podatek od nieruchomości należy do grupy podatków majątkowych, co oznacza, że jest podatkiem wiążącym się z posiadaniem majątku (gruntu, budynku, budowli). Nie jest on jednak w żaden sposób uzależniony od dochodów ani korzyści uzyskiwanych z danej nieruchomości, ani tym bardziej warunków materialnych podatnika, a obowiązek jego zapłaty wynika z samego faktu władania nieruchomością (sposoby władania nieruchomością to: własność, posiadanie, lub zarządzanie). Wynika to z uregulowań powołanej ustawy, która nie przewiduje możliwości modyfikowania obowiązku podatkowego ze względu na osobę podatnika.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają:

• grunty,

• budynki lub ich części,

• budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,

Podatkowi od nieruchomości podlegają grunty rozumiane jako części powierzchni ziemskiej będące odrębnym przedmiotem własności, z wyjątkiem tych, które są objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym. Podatkiem tym są obciążone również grunty położone na terenie miast, które nie są sklasyfikowane jako użytki rolne.

Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy).

Budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Budowlami (zgodnie z przepisami prawa budowlanego) są: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne, przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Gruntami, budynkami i budowlami związanymi z przeprowadzaniem działalności gospodarczej są grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyłączeniem sytuacji gdy przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy).

Za działalność gospodarczą w odniesieniu do podatku od nieruchomości uważa się działalność, o której mowa w przepisach ustawy – Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. z 1999 r., nr 101, poz. 1178 z późn. zm.), z wyjątkiem działalności rolniczej lub leśnej, wynajmu turystom pokoi gościnnych w budynkach mieszkalnych znajdujących się na obszarach wiejskich przez osoby ze stałym miejscem pobytu w gminie położonej na tym terenie, jeżeli liczba pokoi przeznaczonych do wynajęcia nie przekracza 5.

Działalność rolnicza to, w myśl przepisów z dnia 15 listopada 1984 r. ustawy o podatku rolnym (t. j. Dz. U. z 1993 r. nr 94, poz. 431 z późn. zm.), produkcja roślinna i zwierzęca, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza, roślin ozdobnych, grzybów uprawnych, sadownictwa, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowego fermowego oraz chów i hodowla ryb.

Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy – Prawo działalności gospodarczej jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Nieruchomość to część powierzchni ziemskiej, stanowiąca odrębny przedmiot własności (grunt), jak również budynki trwale związane z gruntem lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny przedmiot własności (art. 46 k.c.). Z przytoczonej definicji wynika rozumienie 3 rodzajów nieruchomości: nieruchomości gruntowe, (część powierzchni ziemskiej), nieruchomości “budynkowe” (budynki trwale z gruntem związane), nieruchomości “lokalowe” (części budynków). Nieruchomość gruntowa stanowi zawsze rzecz nieruchomą, natomiast pozostałe nieruchomości są nimi, gdy przepis szczególny (inny niż kodeks cywilny) tak stanowi.

Obiektem budowlanym (zgodnie z przepisami prawa budowlanego) , jest budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi , budowla stanowiąca całość techniczno- użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekt małej architektury.

Obiekty małej architektury według prawa budowlanego to: małe obiekty kultu religijnego (kapliczki, krzyże przydrożne, figury), posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku (piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki).

Co nie podlega opodatkowaniu

 Rada gminy, w drodze uchwały, może wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe.

Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

Obowiązek podatkowy dotyczący przedmiotów opodatkowania wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa lub będących w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - ciąży odpowiednio na jednostkach organizacyjnych Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa i jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, faktycznie władających nieruchomościami lub obiektami budowlanymi.

Jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym.

Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach.

Jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.

Osobą fizyczną jest każdy człowiek. Od chwili urodzenia ma on zdolność prawna. Byt osoby fizycznej ustaje z chwilą śmierci.

Osoby prawne to Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną. Osobowość prawna danej jednostki organizacyjnej może wynikać wprost z ustawy lub z wpisania jej do określonego rejestru (np. przedsiębiorstw państwowych, spółdzielni). Jako przykłady można podać: gminy, przedsiębiorstwa państwowe, spółdzielnie, spółki z ograniczona odpowiedzialnością, akcyjne).

Jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej to określona struktura organizacyjna zawierająca elementy więzi osobowych, majątkowych i formalno- organizacyjnych, niebędąca osobą fizyczną ani osobą prawną, która została dopuszczona do działania w stosunkach cywilnoprawnych we własnym imieniu i na własny rachunek, np. spółki jawne, komandytowe, cywilne, nadleśnictwa, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Spółki nie posiadające osobowości prawnej to spółka cywilna (regulowana przepisami k.c.) i niektóre spółki prawa handlowego, np. jawna.

Właścicielem nieruchomości jest podmiot, któremu przysługuje prawo własności wyrażone np. w akcie notarialnym.

Samoistnym posiadaczem jest ten, kto faktycznie włada rzeczą, jak czyni to właściciel. Nie jest samoistnym posiadaczem osoba władająca rzeczą w związku z zawarciem umowy najmu czy dzierżawy. Takim posiadaczem jest natomiast osoba, która nabyła władanie nad nieruchomością w związku z wykonaniem umowy przeniesienia własności nieruchomości, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego.

Użytkownik wieczysty gruntów to osoba fizyczna lub prawna mająca w użytkowaniu wieczystym grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast lub poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają również:

Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Jeżeli obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej powstał w ciągu roku podatkowego – podstawę opodatkowania stanowi wartość będącą podstawą obliczania amortyzacji na dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 4 ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy budowla taka jest przedmiotem umowy leasingu i odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, to po przejęciu jej przez właściciela, do celów określania podstawy opodatkowania, przyjmuje się wartość początkową przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, zaktualizowaną i powiększoną o dokonane ulepszenia oraz niepomniejszoną o spłatę wartości początkowej.

Jeżeli od budowli lub ich części, podlegających podatkowi od nieruchomości nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa określona przez podatnika. Podatnik określa wartość rynkową także w przypadku ulepszenia oraz aktualizacji wyceny środków trwałych (określonych w przepisach o podatkach dochodowych). Jeżeli podatnik nie określił wartości budowli lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, wartość tę ustali biegły powołany przez organ podatkowy (spośród rzeczoznawców majątkowych działających z mocy ustawy o gospodarce nieruchomościami). W przypadku gdy podatnik nie określił wartości budowli lub wartość ustalona przez biegłego jest wyższa co najmniej o 33 proc. od wartości określonej przez podatnika, koszty ustalenia wartości przez biegłego ponosi podatnik.

Wartość rynkową nieruchomości określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Wartość części budowli położonych w danej gminie, w przypadku budowli usytuowanych na obszarze dwóch lub więcej gmin (tzw. budowle liniowe, np. linie elektroenergetyczne, przemysłowe, rurociągi), określa się proporcjonalnie do długości odcinka budowli położonego na terenie danej gminy.

Wysokość stawek podatku od nieruchomości określa w drodze uchwały rada gminy. Nie mogą jednak być one wyższe niż stawki ustalone w ustawie jako maksymalne. Stawki te wynoszą:

Przy określaniu wysokości stawek od gruntów , rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystywania gruntu.

Przy określaniu wysokości stawek od budynków lub ich części , rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, sposób wykorzystywania, rodzaj zabudowy, stan techniczny oraz wiek budynków. Rada gminy może również z wyjątkiem budynków mieszkalnych różnicować wysokość stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności rodzaj prowadzonej działalności.

W przypadku nieuchwalenia przez radę gminy stawek podatku od nieruchomości na dany rok podatkowy stosuje się stawki obowiązujące w roku poprzednim. Organem podatkowym właściwym w sprawach podatku od nieruchomości jest wójt albo burmistrz (prezydent) miasta .

Górne granice stawek kwotowych na każdy rok podatkowy ogłasza, w drodze obwieszczenia w Monitorze Polskim, minister finansów. Przy ustalaniu tych granic uwzględnia się zasadę, zgodnie którą górne granice stawek podatkowych ulegają corocznie podwyższeniu na następny rok podatkowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen detalicznych towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku, w który stawki ulegają podwyższeniu, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.

Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. W przypadku budowli albo budynku lub jego części, obowiązek podatkowy powstaje 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowla została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budynku lub jego części przed ich ostatecznym wykończeniem.

Jeżeli w trakcie roku podatkowego zaistniało zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku (dotyczy to zwłaszcza zmiany sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części), podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło zdarzenie.

Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości wygasa z upływem miesiąca, w którym ustały okoliczności stanowiące podstawę jego naliczania i poboru. Jeżeli obowiązek podatkowy powstał lub wygasł w ciągu roku, podatek za ten rok ustala się proporcjonalnie do liczby miesięcy , w których istniał obowiązek.

Podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych , ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego.

 Osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe są obowiązane:

w sprawie : określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na 2003 rok.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8 ) i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r

o samorządzie gminnym ( jednolity tekst Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 z późn. zm. ) i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych ( jednolity tekst: Dz. U. Nr 9 poz. 84 i Nr 200 poz.1683 z późn. zm.) Rada Miejska w Zalewie , uchwała , co następuje:

1.Ustala się następujące stawki podatku od nieruchomości na 2003 rok od 1m kw. powierzchni użytkowej :

Ustala się roczne stawki podatku od nieruchomości od 1 m kw. powierzchni użytkowej gruntów:

1) od gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna z wyjątkiem związanych z budynkami mieszkalnymi - 0,52 zł

2) od pozostałych gruntów w tym:

3) pod jeziorami, zajętych na zbiorniki wodne retencyjne, lub elektrowni wodnych od 1 ha - 3,38 zł

§2

Traci moc Uchwała Nr XXIX/338/ 2001 Rady Miejskiej w Zalewie z dnia 6 grudnia 2001 roku w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na 2002 rok .

§3

Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Zalewa .

§4

Uchwała podlega publikacji w dzienniku Urzędowym Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz podlega ogłoszeniu w sposób zwyczajowo przyjęty na terenie gminy Zalewo, z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2003 roku.

Uchwała Nr III/25/02

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt. 8) i art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późniejszymi zmianami) i art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (jednolity tekst Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 i Dz. U. Nr 200, poz. 1683 z późniejszymi zmianami).

Rada Miejska w Zalewie uchwala, co następuje:

Zwalnia się z podatku od nieruchomości:

1. Budynki gospodarcze położone na terenie byłych gospodarstw rolnych przekazanych na Skarb Państwa lub następcom w zamian za świadczenia emerytalno – rentowe z wyjątkiem części tych budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej

2. budynki, budowle oraz grunty wykorzystywane wyłącznie na potrzeby:

a) ochrony przeciwpożarowej

b) prowadzenia działalności kulturalnej na terenie gminy

c) prowadzenia działalności w zakresie ochrony środowiska na terenie gminy

d) kultury fizycznej (urządzenia sportowe, stadion i boisko sportowe)

3.zwalnia się z podatku od nieruchomości budynki i grunty związane z oczyszczalnią ścieków oraz budowle służące do dostarczania wody oraz budowle do odprowadzania i oczyszczania ścieków, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

§2

Traci moc Uchwała Nr XXIX/339/2001 Rady Miejskiej w Zalewie z dnia 6 grudnia 2001 roku w sprawie zwolnień z podatku od nieruchomości.

Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Zalewa.

Uchwała podlega publikacji w Dzienniku Urzędowym Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz podlega ogłoszeniu w sposób zwyczajowo przyjęty na terenie gminy Zalewo, z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2003 roku.